مریم وب

رسول خدا صلى الله عليه و آله در وصيت خود به امير مؤمنان حضرت على عليه السلام فرمود: اى على هشت گروهند كه اگر به آنان ملامتى رسيد جز خودشان را نكوهش نكنند: كسى كه به سفره‏اى مى‏رود كه دعوت به آن نشده است. كسى كه عليه صاحب خانه خود توطئه مى‏كند. كسى كه از دشمنان خود طلب خير نمايد. آنكه از افراد پست نيكى مى‏طلبد. كسى كه ناخوانده به اسرار وارد مى‏شود. كسى كه به پادشاه توهين مى‏كند. آنكه در جايى مى‏نشيند كه سزاوار آن نيست. آنكه با كسى سخن مى‏گويد كه به حرف او گوش نمى‏دهد.
اى على: شوخى نكن كه ارزش تو از بين مى‏رود، دروغ مگو كه نورت از بين مى‏رود. از دو صفت بر حذر باش: آزردگى و تنبلى، زيرا اگر آزرده خاطر گردى تحمل حق را نخواهى داشت و اگر تنبلى كنى وظيفه‏ات را انجام نمى‏دهى.
اى على: هفت چيز است كه در هر كس جمع باشند حقيقت ايمان او كامل بوده دربهاى بهشت به روى او گشوده گردد: كسى كه شاداب وضو گيرد، و نمازش نيكو باشد، و زكات ثروت خود را بپردازد، خشم خود را بپوشاند، و زبانش را مهار كند، و بر گناه خود استغفار نمايد، خيرخواهى خود را بر اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم عمل كند.
سه گروه‏اند كه همنشينى با آنان دل را مى‏ميراند: همنشينى با فرومايگان نژادى و اعتقادى، همنشينى با ثروتمندان، گفتگوى با زنان.
سه چيز است كه بيم آن مى‏رود كه سبب ديوانگى شوند: قضاء حاجت بين قبرها، با يك كفش راه رفتن، تنها خوابيدن. الآداب الدينية للخزانة المعينية / ترجمه عابدى، ص: 358

مردى اعرابى در روز جنگ جمل، در برابر امير المؤمنين ع برخاست و عرضه داشت: يا امير المؤمنين! تو مى‏گويى خدا واحد است؟ شريح مى‏گويد: مردم به وى حمله كردند كه اى بى سواد! مگر نمى‏بينى امير المؤمنين چقدر گرفتارى و دل نگرانى دارد؟ حالا وقت اين سؤال است؟

امير المؤمنين ع فرمود: به او حمله نكنيد، براى اينكه او همان را ميخواهد كه ما از لشگر دشمن مى‏خواهيم، آن گاه فرمود: اى اعرابى! گفتن اينكه خدا واحد است، به چهار جور ممكن است، دو قسم آن را در باره خداى تعالى نمى‏توان گفت و دو قسم ديگرش را مى‏توان گفت، اما آن دو قسم كه نمى‏توان گفت، يكى اين است كه بگوئيم خدا واحدست و منظور ما از آن واحد عددى باشد، و اين جائز نيست زيرا چيزى كه ثانى ندارد، داخل در باب اعداد نيست، آيا نمى‏بينى كه آنها كه گفتند: خدا سومى از سه تا است كافر شدند؟.

دوم اينكه بگوئيم خدا واحد است، آن طور كه مى‏گوئيم: انسان يكى از حيوانات است كه مرادمان از واحد، واحد نوعى باشد، اين نيز جائز نيست، براى اينكه مستلزم تشبيه است، و پروردگار ما بزرگ‏تر و متعالى‏تر از تشبيه است.

و اما آن دو جهتى كه در باره خداى تعالى صادق است، يكى اينكه بگوئيم: او واحد است به اين معنا كه در موجودات هيچ چيزى شبيه او نيست و اين درست است، چون پروردگار ما همين طور است، دوم اينكه بگوئيم: خداى عز و جل احدى المعنى است و منظور ما اين باشد: كه در هستيش و در عقل و وهم ما جزء ندارد، و اين نيز درست است، چون پروردگار ما همين طور است.(ترجمه الميزان، ج‏1، ص: 616)

حکیمی مردی را ناراحت دید وعلت ان را پرسید .

مرد گفت  در راه که می امدم آشنایی را دیدم سلامش کردم اما او بی اعتنا گذشت .

حکیم پرسید خوب چرا رنجیدی ؟مرد باتعجب گفت خوب معلوم است ،از بی اعتنایی ورفتار زشت او ناراحت شدم .

حکیم گفت:رفتار نادرست او حاکی از روان بیمارش است بیمار را مداوا کنندنه اینکه  از او برنجند!